Merhaba Damla. 6 Şubat büyük depreminde takım olarak neler yaşadınız, vefat edenler, yaralananlar, başka imkânı olup başka takıma gidenler, gidemeyenler, biraz anlatır mısın?

O zamanlar milli takım arası olacağından son maçımızı 5 Şubat tarihinde İstanbul'da Beşiktaş ile yapmıştık. Maç sonrası herkese izin verilmişti. Benim de ailemin bir kısmı İstanbul'da ikamet ettiğinden İstanbul'da kalmıştım. Takım arkadaşlarımın çoğu ise memleketlerine ya da istedikleri yerlere gittiler. Fakat yabancı olan takım arkadaşlarım bu kısa ara da ülkelerine dönemeyecekleri için iki Türk arkadaşımla da beraber Hatay'a geri döndüler. O süreçte takımca Hatay'da olan arkadaşlarımızdan pek haber alamamıştık. Onlar için çok endişelenmiştik. Çaresizlik ve dehşet içinde kalmıştık. Takım arkadaşlarımız, yöneticilerimiz, sağlıkçılarımız, malzemecimiz, herkes zor durumdaydı. Yaralananlar ve yakınlarını kaybedenler olmuştu. Hatayspor Kadın Futbol A takımından değil fakat alt yapısından, Hatayspor Erkek A takımından vefat edenlerimiz oldu. Hepsine Allahtan rahmet diliyorum ve dualarımı hiçbir zaman eksik etmiyorum. Hepimiz bu mücadelemizi deprem gibi elim bir olay ve elde olmayan imkanlar sonucunda yarıda bırakmak zorunda kaldık. Böylelikle de herkes farklı takımlarla görüşüp transferini gerçekleştirdi.

Şu an İstanbul Telsizspor'da oynuyorsun. Transferin nasıl gerçekleşti ve büyük yıkımdan sonra hayata nasıl bağlandın? Her şey yolunda gidiyor mu, bir kadın futbolcu olarak eksikliğini duyduğun şeyler neler?

Evet şu an formasını gururla terlettiğim Telsiz Spor'dayım. Transferim Telsizspor'un kalecisi, arkadaşım Kader'in kulübe tavsiyesi üzerine gerçekleşti. Aslında büyük yıkımdan sonra halâ toparlanma sürecindeyim. Fakat bu süreçte biricik ailem ve futbol her zaman hayata daha sıkı bağlanma sebebim olmuştur. Onların da sayesinde şu an her şey yolunda gidiyor. Bir kadın futbolcu olarak erkek futboluna göre tanınmışlığı eksik buluyorum. Profesyonelliğin az da olsa eksikliğini duyuyorum.